تصویرپردازی در شعر منوچهر آتشی

منوچهر آتشی یکی از چهره های مطرح و ماندگار شعر معاصر، در سه قالب کلاسیک، نیمایی و به ویژه سپید طبع آزمایی کرده است. تصویر را باید یکی از مهم ترین ارکان شعر و یکی از جنبه های ناگزیر تحقیق و پژوهش در شعر آتشی دانست. وی، علاوه بر استفاده از شیوه های تصویر پردازی شاعرانه گذشتگان، نوآوری هایی خاص خود و متناسب با ذائقه هنری خواننده امروز دارد. دو دوره زندگی آتشی در بوشهر و تهران، در شیوه پردازش و خصوصاً نحوه گزینش عناصر تصویرپرداز او، موثر بوده است. آتشی در شعر خود، چهره ای مطلوب و خوشایند از عصر علم و صنعت و زندگی شهر نشینی ترسیم نمی کند، امّا حتّی در آخرین سروده هایش، با بیانی نوستالوژیک، جاذبه های زندگی و اقلیم بومی خود را به زیبایی به تصویر می کشد. از مهم ترین ویژگی های تصاویر شعر آتشی، می توان به عنصر حرکت و پویایی در تصاویر، انسجام و هماهنگی بین عناصر و اجزای شعر در محورهای افقی و عمودی و به تبع آن، هماهنگی تصویر و محتوا در بسیاری از سروده ها، استفاده دقیق و سنجیده از فرم و امکانات نگارشی جهت پردازش تصاویر و ... اشاره کرد. در مجموع استفاده بهینه از عنصر مشاهده و باریک بینی - که زمینه ساز توصیفات جزئی و دقیق در شعر او می شود- ، قدرت بالای تخیّل شاعرانه و معلومات گسترده آتشی از شعر کلاسیک و معاصر، فرهنگ و باورها و اندیشه های گوناگون نوع آدمی در گذشته و حال را، می توان سه رکن اصلی تصویرپردازی در شعر او دانست.